Badanie grawimetryczne, wykonywane zgodnie z normą PN-EN ISO 12570 „Cieplno-wilgotnościowe właściwości materiałów i wyrobów budowlanych – określanie wilgotności przez suszenie w podwyższonej temperaturze”,  pozwala na określenie zawartości wody w murze. Podstawowym, stosowanym na rynku parametrem charakteryzującym zawilgocenie murów jest wilgotność masowa. Wartość ta wyrażana jest stosunkiem procentowym masy wody zawartej w badanej próbce materiału do jej masy w stanie suchym. Wynik jest determinowany ubytkiem masy próbki umieszczonej w pojemniku pod wpływem podwyższonej temperatury. Wyniki pozwalają na określenie przyczyny zawilgocenia, co umożliwia właściwy dobór zabezpieczenia przeciwwilgociowego oraz skuteczność zastosowanej metody zabezpieczenia muru.

Miareczkowania Karla Fischera (KF), wykonywane zgodnie z normą PN-EN ISO 16682 „Konserwacja dziedzictwa kulturowego – Metody pomiaru zawartości wilgoci lub wody w materiałach nieruchomego dziedzictwa kulturowego”, jest chemiczną metodą badania zawilgocenia. Zaletą tej metody jest duża dokładność procentowego oznaczania wody w próbce. Z uwagi na pobieranie bardzo małych próbek metoda miareczkowania KF należy do najmniej inwazyjnych metod oznaczania poziomu zawilgocenia muru i jest rekomendowana przy działaniach konserwatorskich.

Badanie zasolenia murów, wykonywane zgodnie z normą PN-EN ISO 16455 „Konserwacja dziedzictwa kulturowego – Ekstrahowanie i pomiar zawartości soli rozpuszczalnych w kamieniu naturalnym i materiałach pokrewnych zasobów dziedzictwa kultury”, metodą chromatografii jonowej pozwala na uzyskanie informacji odnośnie rodzaju zasolenia i jego ilości. Stosowana technika analityczna zaliczana jest do najdokładniejszych, dostępnych badań na rynku. Z uwagi na pobieranie bardzo małych próbek, metoda należy do najmniej inwazyjnych i jest zalecaną metodą badań zasolenia murów podczas działań konserwatorskich. Badanie pozwala na wyciąganie wniosków co do przyczyny odpadania tynków, łuszczenia farby, plam na ścianach oraz degradacji muru. Dodatkowo, oznaczenie rodzaju i ilości  soli występujących w murze, pozwala na dobranie odpowiedniej technologii tynków renowacyjnych WTA oraz określenie źródła zawilgocenia muru.

Metoda badania wilgotności sorpcyjnej zgodnie z ÖNORM B 3355 „Osuszanie murów – diagnoza budynku, zasady planowania, wykonywania i monitorowania” pozwala na ustalenie, ile materiał może pochłonąć wilgoci z powietrza. Dzięki temu możemy przewidzieć, w jaki sposób mury będą zachowywać się w różnych warunkach, co jest niezbędne przy opracowywaniu planu osuszania i zabezpieczania budynku. Analiza sorpcyjna pozwala również na ocenę efektywności zastosowanych metod osuszania.